16 de mayo de 2015

Sempre, dende a neve dos tempos.
Despois dunha boa tempada sin dar sinal ningún de que sigo por estas terras, decidín elixir un día tan especial como hoxe para facelo. Especial non só por ser o Día das Letras Galegas, senón tamén porque hai un ano que tiven a primera reunión que me acercou a Canadá, xunto cos demais becados do norte e un par de visitantes do sur.

Xa que volvo por aquí, vou falar un pouquiño dos últimos meses, xa que si alguén le o blog merece saber que os últimos son os mellores da experiencia. Non sei si é polo tempo, onde xa non hai neve senón paxariños e algún que outro raio de sol, ou que xa estamos mais acomodados, ou quizais que ao estar a piques de volver comezamos a darnos conta de todo o vamos botar de menos; quizais un pouquiño de todo.

A comezos de abril aínda estábamos cubertos de neve, con mais dun metro, non tiñamos sinal ningún da primavera. Pouquiño a pouco foi derritindo, e mentres meus pais levánronme disfrutar dunha das últimas actividades de inverno, e sen duda, dalgo moi canadense: un partido de curling. O Mundial masculino foi na capital da miña provincia, e a verdade é que mereceu a pena xa que é moi distinto a velo por televisón. A mediados de mes tivemos a sorte de visitar una "fábrica" de xirope de arce, puidemos comer alí e incluso fixemos un experimento tan simpático como saboroso: verter xirope quente na neve e despois enrolalo nun pau coma se fose unha piruleta, non sei como soará para vós pero.. ¡estaba boísimo! O máis destacable do final do mes é que volvín a comer tortilla de patacas, ao mellor mentres estades en España non vos parece nada o suficientemente importante como para mencionar aquí, pero creédeme se vos digo que despois de 8 meses lonxe do noso paraíso gastronómico calquera cousa que nos recorde a el merece a pena ser mencionada; o dito, Jesús e mais eu xuntámonos unha tarde cando recibiu un paquete dos seus pais, e tivemos unha cea que soubo bastante á casa.

Maio comezou coa boa noticia da herba verde no mesmo sitio onde uns días antes só podíamos ver o mesmo manto branco dos meses anteriores. Como vos podedes imaxinar, eso anima a calquera, así que ese domingo fumos facer un pouquiño de turismo para retomar os bos costumes; nesta ocasión visitamos Chester, un pobo mariñeiro pequeniño pero xeitoso, non moi lonxe do meu. O mellor do día foi o restaurante ó que fumos para "cear" (ás 4:30 da tarde), ¡había salmón fresco! E esto tamén semella una tontería, mais 8 meses sen peixe non son ninguna broma tendo en conta que o meu pobo, Viveiro, é un pobo costeiro e ten una lonxa bastante importante, o que significa que na miña casa había peixe polo menos 3 veces á semana. E ata a máis carnívora das persoas sente morrer despois de tanto tempo sen nada procedente do mar, ¡a Jesús e mais a min non nos cabía a sonrisa na cara!

 Quen nos ía dicir a nós en setembro que comer peixe ía ser a cousa mais feliz de toda a fin de semana? E quen nos ía decir que despois de 9 meses fóra da casa ía haber momentos onde aínda non nos apetecería volver? Non creo que alguén se atrevese...mais é así. Aínda que nun día como hoxe sexa especialmente dificil a distancia, certo é que pensar nas despedidas, en todo o que non imos ter en España, nas mañás sin Tim Hortons e cervos no xardín, nos días onde o peixe xa non nos vai facer sorrir...pensar en todas esas cousas que nos ensinan algo novo cada día e nos axudan a crecer, e saber que en 40 días imos deixalas atrás, a verdade é que sinxelo non é. Unha mestura de tristeza e desilusión, porque o soño remata, porque o tempo voou entre as nosas mans, dende aquel 17 de maio do ano pasado que pasei en Oviedo cos becados e mais tarde cos meus país ata hoxe, 365 días que se poderían resumir nunhas cantas palabras, nuns cantos sorrisos, nunhas cantas despedidas e benvidas, nun pouquiño de saudade, e sobre todo, moito aprendido.

 Cando xa queda pouquiño para chegar á casa e estar de novo baixo os brazos da familia poido decir, segura, que estou moi orgullosa da miña experiencia. Moi orgullosa da vida que logrei construir aquí, do feliz que fun en pequenos ou grandes boteciños, xa non poido decir que tivese una mala tempada , sempre encontrei cousas que me fixeron sorrir. Estou moi contenta coa persoa que cheguei a ser despois de tanto cambio, e tamén orgullosa da xente que me espera en España e de como me axudaron dende tan lonxe a cambiar e cambiaron conmigo, nunca poderei agradecerllo suficiente. Despois de case 9 meses, estou convencida de que esto non é para calquera, de feito, para min que adoro pasar tempo coa familia, foi moi complicado; mais tamén podo decir que o esforzo de adaptarse merece a pena, que o que se aprende aquí non se poder aprender na casa coa xente e a vida de sempre, e que os recordos que levas contigo son inolvidables e irrepetibles.

E por último, mencionar a data. Que difícil é pasar un 17 de maio tan lonxe de todas as persoas coas que podes compartir o sentimento de ser galego. Que difícil aguantar 9 meses sen dar un paseo pola catedral, comer un platiño de caldo ou de pulpo, ou compartir sobremesas de domingo cos avós. Que difícil vivir sen as tradicións coas que creciches, deixar de comer tarta de Santiago co café e aceptar que non haberá ningunha panadería cunha palmera na esquina, nin uhna libraría como Follas Novas ó final da rúa. Que difícil estar tan lonxe da casa. Porque praias, rúas, empanadas, catedrais, platos, pan, e xente hainos a presas, pero só se son galegos poden ir acompañados da palabra fogar. Como ben dixo Celso Emilio Ferreiro, mais cambiando un pouco os seus termos...


Ti xa me namoraches
cando o amor era unha folla branca.
Cando a lúa namoraba as outas cumes,
ti xa me namorabas

Sempre,
dende a neve dos tempos,
ti, na miña ialma.

Eu quérollo dedicar a Galicia e a esas persoas ás que se lles pode chamar fogar, dende moi lonxe nun día especial. ¡Feliz Día das Letras Galegas!
E para rematar, un pedaciño da casa, que si pecho os ollos me leva a Santiago paseando da man do meu pai. Espero que ti e mamá sexades sempre a miña sombra, "en todo estás e ti es todo". Grazas por todos estes meses ó meu carón dende o outro lado do Atlántico.

29 de marzo de 2015

El 29 más especial...
 
Seguramente hubiese sido más normal escribir una entrada en el día de ayer, cuándo se cumplía un año desde aquel 28 de marzo en el que mi padre me dio la noticia que iba a cambiar mi vida y mi futuro: había sido seleccionada por la Fundación Amancio Ortega para pasar 10 meses viviendo en Canadá, mi nombre estaba en las listas, junto a los de otras 99 personas que habían luchado para cumplir su sueño y lo habían conseguido.

Pero si escribo esto hoy es porque para mí el 29 es también un día especial, es el día en el que les conté a la mayoría de las personas importantes en mi vida que todo el contacto que íbamos a poder tener durante 10 meses iba a ser a través de  una pantalla, el día en el que vi en sus caras el miedo que yo aún no había expresado, el día que les vi felices por mí, orgullosos, el día que me hicieron sentir la persona más afortunada del mundo por tenerles. Y también fue el primer día de la espera, la primera noche compartida con los Spanadians, el que supe que mi destino era Nova Scotia. La del 29 fue la primera mañana en la que busqué con mi padre información sobre el salmón y el marisco canadiense, sobre lo mucho que se parecía mi futura provincia a Galicia, mi casa.


El 29, para mí, es el día de dar las gracias, a mis padres, que siempre han estado ahí apoyándome, y que me animaron a venir a pesar de saber que iba a ser duro para todos, gracias por no cansaros nunca de hacerme mejor, por tirar las barreras por mí y conmigo, con vosotros a mi lado sé que no hay nada imposible. Y a mi hermana, que pensé que no la echaría de menos...ingenua de mí, hay pocas cosas que me hagan más falta en una noche de nieve que pelearme con ella por la manta y ver una película juntas, ya queda menos para ese abrazo en el aeropuerto Celiña. Gracias también al resto mi familia, mis padrinos, mis tíos, mis primos, mis abuelos...que siempre me apoyan en todos mis retos y me ayudan a ser mejor.

También para dar las gracias a mis amigos, a esos que me han hecho sentir que seguimos al lado, que cruzan el Océano cada vez que les echo de menos, esos que no me han dejado sola ni un solo día y me han quitado todos los miedos en los que me planteaba perderlos. Y gracias también a los Spanadians2, por estar siendo los mejores compañeros de aventura desde hace más de un año, por todas las noches en vela y los miedos compartidos, por ser el colchón en el que todos descansamos cada vez que la distancia pesa demasiado, por las canciones, las risas...por estar ahí.

Y por último, es un día en el que me encantaría dar gracias a la Fundación, por darnos la oportunidad de viajar, conocer y conocernos, aprender, mejorar, cambiar, madurar y disfrutar. Hace poquito añadieron 100 Spanadians más a la familia canadiense, espero que sean un grupo tan unido como lo somos nosotros y aprovechen la experiencia, todo esfuerzo merece la pena, enhorabuena a todos.

Hace 365 días quedaban menos de 3 meses para los exámenes, el verano, acabar la ESO, mi cumple...tres meses que volaron, hoy marzo, mañana junio. Hoy quedan menos de 3 meses para comer los sábados con los abuelos y dar paseos con los amigos de siempre comiendo helado, 3 meses para despedidas y reencuentros, para largas horas de aeropuerto que empezarán y acabarán en lágrimas, para volver a la cultura del sol como padre y el jamón como hermano, menos de 3 meses para volver a la rutina, para dormir en mi cama y ver partidos del Madrid, para volver a casa. A veces quiero que vuelvan a volar, otras que duren para siempre. ¿Cuánta cuerda debo darle al reloj?
 

23 de febrero de 2015

Puede que esto sea una forma más de entretenerme los días en los que la nieve me encierra en casa, o simplemente una forma de recordarme a misma lo que viví y estoy viviendo, dónde quería estar y dónde estoy. Quizás haya incluso personas que lo lean, si es un pequeño futuro becario seguro que le ayuda a acumular las ganas de venir, y si es algún amigo o familiar, especialmente mi madre (que sé que es una de las mayores fans de mi blog y mi experiencia en general), sólo decirte que gracias ma, que esto también es para ti, porque siempre estuviste presente, detrás y al lado, de todo.

"(24 de febrero de 2014, 12:20 am.)

-Parece que mis padres no vienen, llegan tarde, tendrían que haber llegado hace 5 minutos.

+ -Risas- a lo mejor se olvidaron de ti, Lau.

No sabían de lo que hablaban, había decidido no contarlo, no compartirlo, no añadirme presión. Mientras lo decía yo me reía y pensaba "no podrían".

-No lo creo, vamos a Santiago por algo mío.

Se miran, intenta adivinarlo, yo intento estar calmada, llegan tarde, no llegamos. Había apurado el examen de tecnología por miedo a que ya estuviesen esperándome y ni siquiera están abajo, no puedo creerlo.

En ese momento veo a mi padre, con su polo verde y su típica sonrisa, camina despistado hacia la entrada del colegio, -¿vamos?- dice. Me río nerviosa, digo adiós y le sigo.

+Vamos a buscar a mamá a la oficina y a comer algo a la Pizzbur, tenemos tiempo.

-Papá, es tempranísimo para comer.

+Bueno, tienes que comer algo antes del examen, venga, vamos.

Llegamos a la oficina y conversamos un poco con Marina, le explicamos por encima el motivo de nuestro viaje a Santiago y nos vamos caminando hacia la Pizzbur. Mis padres se ríen entre ellos, y mi padre pregunta:

-¿por qué vas vestida con jersey y botas? no hace tanto frío hoy..

Me río, sospechando que la pregunta es retórica, y digo:

+ya sabéis que soy un poco supersticiosa, voy vestida como en el examen escrito de la beca de EEUU, ese salió bien..

Mi madre sonríe emocionada y seguimos caminando. Después de eso, llegamos a la Pizzbur, me acuerdo perfectamente de lo que comí, "una hamburguesa platino de buey con acompañamiento de frutos rojos". -menos mal que no tenías hambre, eh- dijo mi padre entre risas. Ninguno de los dos comió, no tenían hambre, decían que comerían algo en Santiago mientras yo hacía el examen.

De camino a Santiago sentía los nervios en las manos, el estómago y hasta en la cabeza, sentía una presión que no conocía hasta el momento. "La última oportunidad de cumplir mi sueño", pensaba. Intentaba repasar cierta teoría en inglés mentalmente y sentía que el idioma que llevaba estudiando más de 10 años me resultaba ahora totalmente extraño.

Llegamos temprano al hotel, casi hora y media. Me tomé un poleo menta mientras leía el periódico. Alrededor todos parecían conocerse, muy arreglados y la mayoría leyendo libros teóricos en inglés. ¿qué voy a hacer yo contra ellos? Pensaba. No debería estar aquí. De repente, mi padre, que a veces parece leerme la mente, saco temas de conversación.

-Mira, ¿no me parezco un poco a esta estátua? - Preguntaba mientras se colocaba al lado de una cara de mármol pegada  la pared e intentaba imitar su expresión- Mi madre y yo sonreíamos, semi-acostumbradas ya a ese tipo de detalles tan suyos que siempre nos sacan una sonrisa.

Mientras damos un paseo por el recibidor mi padre recalca lo mucho que le gusta el hotel, "cuándo pases y tengas que venir a otro NH, nos quedamos a dormir". No hay peor presión que saber que él confía en mí. No podía fallarle otra vez.

Poco después nos llaman, subimos por unas escaleras y esperamos todos en fila, "suerte", me dicen ambos, y yo segura de que iba a necesitarla. Entro en la sala y me siento en una de las mesas del medio, la cuarta fila, creo recordar, en una de las mesas cerca de la ventana pero en la silla del pasillo. Cojo mi bolígrafo de la suerte y espero nerviosa a que todos lleguen y nos repartan la prueba. Después de unos minutos llega una chica morena de rizos que se presenta como Inma y nos dice que atenderá a los padres mientras una chica alta y rubia estará con nosotros en la sala del examen.

Me reparten un bolígrafo mientras me dicen que no puedo utilizar el mío, y me ponen delante el examen. Otra vez en el mismo punto, el primer paso de un sueño en mis manos, tan cerca y tan lejos. Empiezan los cerca de 45 minutos de listening, se va incrementando la dificultad, pero todo bien. Después nos dan el resto del tiempo para realizar un tres 4 readings y un writing, no tengo reloj, no puedo organizar el tiempo, mierda, primer fallo. Intento apurar por miedo a no poder terminarlo. Después de los readings, que fueron mejor de lo esperado, viene el writing, incluír aquellas palabras en una redacción que no tengo tiempo de preparar, genial. Decido hacerla sobre la incompetencia de la adolescencia actual, sobre la rendición ante los sueños, la fijación de nuestros propios límites, la consideración de demasiados imposibles, las risas ante la utopía.

Salgo de allí cansada, llueve en Santiago, como siempre. Y también en mi interior, no lloro, pero no por falta de ganas. Creía que mi sueño de había acabado, otra vez, y esta demasiado pronto.

-Nosotros no hemos comido todavía, estuvimos en una reunión en la que nos explicaron como sería el proceso en el caso de que pasaseis, como es la cultura y a qué normas os tendríais que atener, me parece que está todo muy bien organizado. ¿os parece bien si vamos a hacer la compra y luego vamos a comer algo?

Y eso hacemos, yo aprovecho para escribir un mensaje a Elisa y contarle cómo ha ido el examen, en el garaje de Mercadona, me acuerdo como si fuese ayer. Una vez dentro les resumía el examen a mis padres, y el miedo de no pasarlo. Mientras ellos me contaban como había ido su reunión y yo les pedía que no me diesen más detalles de Canadá, no quería imaginar mi vida allí sin ni siquiera tener esperanzas de pasar la prueba escrita.

Tras eso, tuvieron uno de esos detalles por los que no quería irme y dejarles atrás durante 10 meses, me llevaron a un restaurante que me encanta. Llegamos allí y al poco tiempo nos dieron una mesa, era un restaurante nuevo con la arquitectura minimalista que tanto se lleva en España, pero dónde a la vez había también un ambiente rural, que me transporta a nuestra cultura y gastronomía. Allí pedimos un surtido de ibéricos y algo de queso manchego, mientras hablábamos de anécdotas de la reunión y de lo muchísimo que iba a echar de menos esa comida si al final conseguía cruzar el Océano.

Después de la cena nos dirigimos a casa, mejor dicho, a casa de la abuela, dónde recogimos a Celia. Todavía me acuerdo de ella explicándonos la excusa que le había tenido que poner a la abuela para no contarle que yo estaba haciendo el examen para una beca y que así no me enfadase con ella, ¡qué bueniña es cuándo quiere!. Para finalizar el día, llegamos por fin a casa, a comenzar la rutina de nuevo."

16 de febrero de 2015

¿Qué decir de alguien que siempre te deja sin palabras?

Nada, Lydi, no me queda nada por decirte. Llevo unos días intentando escribir esto, pensando en cómo resumir en unas cuántas líneas los últimos 10 meses: las conversaciones de madrugda, los skypes, los audios con las olas mediterráneas, las sonrisas...todo, con sólo palabras. No he podido, no puedo resumirte, resumirnos, en unas cuántas letras elegidas al azar.

Por eso me limito a felicitarte, y a decirte que ojalá me dejes ayudarte a disfrutar de los 17 como te mereces. No voy a repetirte todo lo que te dije ayer.. porque ya lo sabes, y porque es nuestro, como todas esas cosas que hemos compartido desde aquel 28 de marzo y que no cambiaría por nada, acuérdate, las primeras de las muchísimas que nos esperan.

Feliz día, corazón. Te quieren,

Mauro y Lau.
 
Y ahora, la última de las muchas personas que queremos felicitarte hoy de una forma especial, que aunque no llegue ni a los talones de lo que te mereces, esperemos te haga sonreír a distancia. Disfruta.